Οι αποφάσεις, τα ποσά, τα ερωτήματα
Σε μια συγκυρία που το πανευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα καταρρέει, οι ελληνικές τράπεζες προσπαθούν να βρουν τη σωσίβια λέμβο και να ξεφύγουν από τη θύελλα, μέσω της ανακεφαλαιοποίησης. Και, αφού έδωσαν αγώνα για να συγκεντρωθούν κεφάλαια σε ποσοστό 10% της αναγκαίας επανακεφαλαιοποίησης και να παραμείνουν ιδιωτικές, πόσο θεμιτό είναι το γεγονός ότι σήμερα ουσιαστικά περνούν στα χέρια της Τρόικας, με τα λεφτά του ελληνικού Δημοσίου; Πόσο θεμιτό είναι ότι χρειάζονται τα δεκανίκια του Δημοσίου –που υποκύπτει σε εκβιασμούς- για να μην καταρρεύσουν;
Να γίνουμε σαφείς. Οι συστημικές τράπεζες, για να πάρουν τα 48 δις ευρώ της ανακεφαλαιοποίησης, (που θα κατευθυνθεί μέσω του ΤΧΣ, για την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και τα οποία είναι δάνεια που επωμίζεται το ελληνικό δημόσιο από το αντίστοιχο ευρωπαϊκό ταμείο (EFSF), ενώ το ΤΧΣ είναι ταμείο ανεξάρτητο από την ελληνική κυβέρνηση και στην πραγματικότητα διευθύνεται από την ΕΚΤ και το ευρωσύστημα). ζήτησαν και πήραν την εγγύηση του ελληνικού Κράτους. Για να γίνει αυτό, είχε προηγηθεί ένα ολόκληρο παρασκήνιο σκληρών πιέσεων. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έθεσε ως όρο για να δοθούν τα χρήματα –με τη μορφή ομολογιακών δανείων- να μπει το ελληνικό Δημόσιο εγγυητής.
Ο Ντράγκι, στο παρασκήνιο, πίεζε σκληρά για αποδοχή των όρων από την ελληνική πλευρά, κινώντας πάνω από τα… κεφάλια των Ελλήνων επιτελών τη δαμόκλειο σπάθη της κατάρρευσης. Η Ελλάδα, -ήξερε ο Ντράγκι- θα δεχόταν όχι μόνο να μπει εγγυητής στο 100% του ποσού της ανακεφαλαιοποίησης για τις τράπεζες, αλλά και τους σχεδόν τοκογλυφικούς όρους που επιβάλλονταν γι’ αυτές.
Διαβάστε ολόκληρο το ρεπορτάζ στην PRESS TIME που κυκλοφορεί το Σάββατο στα περίπτερα
