Οι άστοχες προβλέψεις του Bill Gross για την Βρετανία, τον 2ο γύρο ποσοτικής χαλάρωσης της FED και την Ασία
Ένας trader ομολόγων που έχει για χόμπι του τις συλλογές γραμματοσήμων, μάλλον δεν έχει το τυπικό προφίλ του «παίκτη» των αγορών που έχει δεκάδες χιλιάδες επενδυτές να τον παρακολουθούν και να κρέμονται από κάθε λέξη του. Όμως, ο Bill Gross, ιδρυτής της Pimco, από την οποία αποχώρησε ξαφνικά την περασμένη Παρασκευή, ήταν υπεύθυνος για τη διαχείριση τόσο πολλών χρημάτων, που η αγορά δεν είχε άλλη επιλογή από το να τον ακούει.
Βοηθούσε, βέβαια, και το γεγονός ότι έχει τον τρόπο του με τις λέξεις. Κάθε μία από τις μηνιαίες επιστολές του προς τους πελάτες του ήταν γεμάτη με προσωπικά ανέκδοτα και ευφάνταστες παρομοιώσεις, όπου με κάποιο τρόπο, πράγματα φαινομενικά άσχετα, από την Paris Hilton έως τη νεκρή γάτα του, έκρυβαν κάποιο επενδυτικό μάθημα. Κάποιες φορές, αυτές οι επιστολές του ήταν απρόσμενα προσωπικές. Τον Αύγουστο, έγραψε ότι συνάντησε έναν ταξιτζή από το Βιετνάμ. Σε αυτή τους τη συνάντηση, συνειδητοποίησε ότι ο ίδιος υπηρετούσε στο αμερικανικό ναυτικό στο Βιετνάμ, τον καιρό που η οικογένεια του ταξιτζή σκοτώθηκε από Αμερικανούς στρατιώτες. Στην επιστολή του, ο Gross ζητούσε δημόσια συγνώμη για τον πόλεμο αυτό και το μικρό ρόλο που ο ίδιος έπαιξε, αφότου δεν τόλμησε να απολογηθεί προσωπικά στον ταξιτζή, όπως ήθελε.
Σε ένα άλλο γράμμα του, θυμόταν τη φορά που είχε αφήσει ένα σημείωμα σε μία σερβιτόρα, όπου της έλεγε ότι το σέρβις που παρείχε ήταν τόσο κακό, ώστε αυτή του χρώσταγε 25 σεντς. «Αυτό που δείχνει το συγκεκριμένο περιστατικό του 1965 ήταν κάτι για τον εαυτό μου: Ήταν ανυπόμονος, πρόθυμος να απογοητεύσω τους άλλους (τουλάχιστον τους ξένους) και δεν σκεφτόμουν τα αισθήματά τους. Ίσως να είχα και λίγη φαντασία», έγραφε.
Πραγματικά, η φαντασία του μάλλον ήταν κάποιες φορές υπερβολική. Όπως όταν προειδοποιούσε ότι το τέλος του δεύτερου γύρου της ποσοτικής χαλάρωσης (QE) της Fed θα ήταν σαν να τραβά κανείς απότομα ένα τσιρότο από μία πληγή που είχε μισο-κλείσει. Κατά την άποψή του, οι αποδόσεις των ομολόγων θα ανέβαιναν (κάτι που σημαίνει ότι οι τιμές θα έπεφταν), ίσως και πολύ, προκειμένου να έρθει το αγοραστικό ενδιαφέρον στα ομόλογα.
Δεν θα μπορούσε να έχει πέσει πιο έξω. Μετά το τέλος του QEII, τον Ιούνιο του 2011, η απόδοση του αμερικανικού 10ετούς ομολόγου έπεσε σχεδόν στο μισό, σε διάστημα τριών μηνών, καθώς οι τιμές εκτινάχθηκαν. Τελικά, δεν υπήρχε καμία έλλειψη αγοραστικού ενδιαφέροντος.
Εξίσου λανθασμένη ήταν και η επίθεσή του στη Βρετανία, την οποία γρήγορα εγκατέλειψε. Το Φεβρουάριο του 2010 προειδοποίησε ότι τα βρετανικά κρατικά ομόλογα «κοιμούνται πάνω σε ένα κρεβάτι νιτρογλυκερίνης» και θα πρέπει να αποφεύγονται. Τη στιγμή εκείνη, η απόδοση του βρετανικού 10ετούς ήταν λίγο πάνω από το 4%. Αλλά έως τον Αύγουστο, είχε πέσει κάτω από το 3% και στα μέσα του 2012, κυμαινόταν κάτω από το 1,4%.
Εξίσου άστοχες έχουν υπάρξει και οι τελευταίες συμβουλές του για τις μετοχές. Το 2010, είχε συμβουλέψει τους επενδυτές να στραφούν προς την Ασία και τις αναδυόμενες αγορές, λέγοντας ότι αυτές είναι λιγότερο επιρρεπείς στις φούσκες. Τα χρηματιστήρια αυτά έπεσαν απότομα και τέσσερα χρόνια μετά, δεν έχουν ανακάμψει πλήρως.
Πάντως, η αλήθεια είναι ότι ο Gross είχε και επιτυχημένες προβλέψεις. Το fund του ξεπέρασε την κρίση του 2007-2009 σε αρκετά καλή κατάσταση, καθώς ο ίδιος είχε προειδοποιήσει εύστοχα για τους κινδύνους του υπερβολικού δανεισμού. Όμως, όσοι ακολούθησαν τη συμβουλή του για τις μετοχές, έχασαν μία από τις καλύτερες ευκαιρίες για κέρδη που έχουν δώσει οι αγορές εδώ και γενιές. Το σήριαλ που οδήγησε στην αποχώρησή του από την Pimco είναι μάλλον η καλύτερη απόδειξη ότι ο Gross ήταν ένας άριστος διαχειριστής στο 30ετές bull market των ομολόγων, αλλά στη νέα εποχή, το μαγικό άγγιγμά του έχει μάλλον χαθεί.
