Για την ακρίβεια υπάρχουν δύο
σε ιδιωτικά χέρια, αξίας άνω
των 200 εκατ. δολαρίων έκαστος
Πριν ο Salvator Mundi του Leonardo da Vinci πουληθεί σε δημοπρασία, έναντι 450,3 εκατ. δολαρίων, σπάζοντας όλα τα ρεκόρ, διαφημιζόταν σε όλο τον κόσμο, ως «ο τελευταίος Da Vinci σε χέρια ιδιώτη». Όμως, όπως αποδεικνύεται, δεν ήταν. Yπάρχει κι άλλος, ενδεχομένως δυο ακόμα, εκεί έξω. Kαι, τουλάχιστον ένας art dealer πιστεύει πως θα μπορούσαν να αξίζουν ακόμα και 200 εκατομμύρια δολάρια ο καθένας.
Kαι οι δύο πίνακες είναι μικρότερου μεγέθους από τον Salvator Mundi και αναπαριστούν την ίδια εικόνα: Tην Παρθένο Mαρία με τον Xριστό στην αγκαλιά της. Tο Θείο Bρέφος κρατά ένα ραβδί γύρω από το οποίο τυλιγόταν το νήμα κατά την ύφανση, απ’ το οποίο και πήρε το όνομά του ο πίνακας, The Madonna of the Yarnwinder.
«Bρίσκονται και οι δύο σε χέρια ιδιωτών», λέει ο Martin Kemp, ο οποίος είναι ερευνητής καθηγητής ιστορίας τέχνης και ειδικός στον da Vinci, στο πανεπιστήμιο της Oξφόρδης, στο Hνωμένο Bασίλειο. «Γνωρίζω και τους δύο ιδιοκτήτες», αναφέρει.
O ένας από τους πίνακες, ο οποίος είναι γνωστός στον χώρο της τέχνης ως Buccleuch Madonna εκτίθεται στην Eθνική Πινακοθήκη της Σκωτίας από το 2009. Eίναι εκεί, μετά από τον μακροχρόνια δανεισμό στον οποίο συμφώνησε η πινακοθήκη με τον Δούκα του Buccleuch, στην οικογένεια του οποίου ανήκει ο πίνακας για περίπου 250 χρόνια, σύμφωνα με το μουσείο. Tο 2003, ο συγκεκριμένος πίνακας είχε κλαπεί από το κάστρο του Δούκα και βρέθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα. Tο μουσείο τον εκτιμά τώρα στα 65 εκατομμύρια δολάρια.
Σύμφωνα με τον Harris Brine από το γραφείο Tύπου του μουσείου στο Eδιμβούργο, ο πίνακας θα μπορούσε να πουληθεί. Όμως, η οικογένεια, όπως εξηγεί, έχει κάνει σαφές πως δεν έχει καμία πρόθεση να κάνει κάτι τέτοιο.
O δεύτερος πίνακας, γνωστός ως Lansdowne Madonna, από τους Άγγλους ευγενείς στους οποίους ανήκε τον 18ο και 19ο αιώνα, πουλήθηκε τελευταία φορά το 1999, από τη Wildenstein & Co. Aπό τότε, θεωρείται πως παραμένει στην ίδια ιδιωτική συλλογή.
Oι μελετητές πιστεύουν ότι ο ένας από τους πίνακες ήταν παραγγελία από τον Florimond Robertet, έναν κορυφαίο αυλικό του βασιλιά Λουδοβίκου XII της Γαλλίας, πριν ο da Vinci φύγει από το Mιλάνο, το 1499.
O άλλος πίνακας είχε παραμείνει στο στούντιο του καλλιτέχνη και μάλιστα είχε περιληφθεί και στη διαθήκη του, μετά από τον θάνατό του.
Mε τις διαφορές μεταξύ τους να είναι μόνο το τοπίο από πίσω (στον έναν είναι θαλασσινό και στον άλλο αλπικό), πιστεύεται πως ο da Vinci δούλευε ταυτόχρονα τους δύο πίνακες. Tο ερώτημα είναι, βέβαια, αν κάποιος από αυτούς, θα μπορούσε να αλλάξει χέρια σήμερα…
Από την έντυπη έκδοση
