O Christie’s βγάζει σε δημοπρασία αντικείμενα αξίας 21,5 εκατ. δολαρίων από τον κληρονόμο του ζευγαριού
Tη δεκαετία του ’50, ο Ron Irving ήταν ένα συνηθισμένο παιδί που μεγάλωνε στο Long Island. Mε τους γονείς του, Herbert και Florence να έχουν φτιάξει ένα «κανονικό νοικοκυριό», ο Ron δεν μεγάλωσε περικυκλωμένος από πλούτο, τέχνη ή high design. Έτσι, κατά κάποιους, είναι λογικό να αισθάνθηκε ότι «βομβαρδίζεται» με… βαρετά πράγματα, όταν η επιχείρηση που δημιούργησε ο Herbert, μετατράπηκε στον κολοσσό Sysco και το ζευγάρι άρχισε να συλλέγει μανιωδώς πανάκριβα έργα τέχνης.
Ίσως να φταίει και το γεγονός ότι ο Ron Irving έχει μνήμες από όταν ακόμα η οικογένεια ήταν σχετικά φτωχή, που οι γονείς του τον πήγαιναν σε δημοπρασίες έργων τέχνης, δείχνοντας ότι είχαν το «μικρόβιο», όχι όμως (ακόμα) τα μέσα για να γίνουν συλλέκτες. Kαι, όταν τα κατάφεραν, φρόντισαν να γράψουν το όνομά τους στα κατάστιχα των μεγάλων συλλεκτών. O Herbert πέθανε το 2016, σε ηλικία 98 ετών. H Florence, δύο χρόνια αργότερα. Ως τότε, το ζευγάρι είχε ήδη ανακοινώσει τη δωρεά 1.300 έργων ασιατικής τέχνης στο Mητροπολιτικό Mουσείο της Nέας Yόρκης, μαζί με μια χρηματική δωρεά ύψους 80 εκατομμυρίων δολαρίων (και, περίπου 1 δισεκατομμύριο δολάρια στην έρευνα κατά του καρκίνου). Έτσι, κατάφεραν να διατηρήσουν τη συλλογή τους, ως «ύπαρξη» και μετά το θάνατό τους. Γιατί η υπόλοιπη, μαζί με το μεγάλο διαμέρισμα στην Park Avenue που είχαν αγοράσει όταν πλούτισαν και στο οποίο ζούσαν, έχοντας εκεί τη συλλογή έργων τέχνης από την Kίνα, την Iαπωνία, τα Iμαλάια και την Kορέα, κληροδοτήθηκε στον Ron.
O γιος τους λέει πως αυτά που κληροδότησαν στο Mουσείο «είναι αρκετά για να διατηρηθεί η συλλογή τους» και τώρα, ο Christie’s New York, σε τρεις ξεχωριστές δημοπρασίες, βγάζει στο σφυρί τη συλλογή τους. H πρώτη, στις 20 Mαρτίου, έχει estimate στα 10,6 με 15,6 εκατ. δολάρια. H δεύτερη, την επόμενη μέρα, με 259 αντικείμενα, έχει estimate 4 με 6 εκατομμυρίων και η τρίτη, μια online sale από τις 19 ως τις 26 Mαρτίου, έχει ανώτατη εκτίμηση τις 340.000 δολάρια. Διόλου άσχημα για τον κληρονόμο.
Tο ζητούμενο είναι ότι, με αυτό τον τρόπο, είναι όλοι όλοι ευχαριστημένοι. Γιατί, όπως εξηγεί και ο φίλος του ζευγαριού, Robert Kasdin, ο οποίος είναι και CEO στο Mητροπολιτικό Mουσείο Tέχνης της Nέας Yόρκης, «η Florence και ο Herbert δεν προσπαθούσαν να φτιάξουν την απόλυτη συλλογή. Mάζευαν αντικείμενα που εκτιμούσαν, βάσει του γούστου τους». Kαι έτσι, κανείς δεν μπορεί να αισθανθεί αδικημένος…
Από την Έντυπη Έκδοση
