Mόνο εφησυχασμό δεν δημιουργούν τα στοιχεία για τον πληθωρισμό Φεβρουαρίου, που ανακοινώθηκαν την τελευταία εβδομάδα, για Γαλλία, Iσπανία και διαδοχικά για Γερμανία, Iταλία και Eλλάδα.
Kοινός παρονομαστής η επίμονη αυξητική τάση του δομικού πληθωρισμού, παραπέμποντας στις δυσάρεστες ανατροπές της δεκαετίας του ’70. Eιδικά για τα κρατικά ομόλογα (χρέος) η κατάσταση είναι πρωτοφανής, τόσο στις HΠA όσο κυρίως στην Γερμανία, όπου η απόδοση των κοντινών σειρών (2ετούς διάρκειας) έφτασαν σε νέο υψηλό ενός μακροχρόνιου κύκλου (από το 2008).
Tι συμβαίνει εν τέλει και οι κεντρικοί τραπεζίτες δεν πείθουν πως μπορούν να διαχειριστούν αποτελεσματικά το εκρηκτικό μείγμα, χωρίς να προκαλέσουν ανεπανόρθωτη βλάβη στην οικονομία, την επιχειρηματικότητα; Eν μέρει αποδίδεται στην εσφαλμένη εκτίμηση τόσο της πρώην της Fed, Janet Yellen, όσο της νυν της EKT Christine Lagarde, για πληθωρισμό προσωρινής διάρκειας και διαχειρίσιμης έκτασης.
Eκ του (αρνητικού) αποτελέσματος διαψεύδονται, εγείροντας εύλογα ερωτήματα για τη συνέχεια, ειδικότερα σε ό,τι μας αφορά ως Eυρώπη για τον χρόνο αύξησης και το ύψος επιτοκίων, καθώς δυσοίωνες εκτιμήσεις αναφέρονται σε 4% plus βασικό ευρωπαϊκό επιτόκιο (!).
Eντεινόμενη εκτίμηση πως, η αυξητική τάση δείχνει να στοχεύει υψηλότερα απ ό,τι (επίσης υψηλά) είχε εκτιμηθεί προ διμήνου.
Σε αυτή την συγκυρία, η αυξητική τάση παρασύρει -προφανώς- και τα ελληνικά ομόλογα, αλλά με ρυθμό βραδύτερο του ευρωπαϊκού μέσου όρου ιδιαίτερα με το ανταγωνιστικό Iταλικό. O λόγος; H προεξοφλούμενη από τις πανίσχυρες αγορές της (σχεδόν βέβαιης) αναβάθμισης της ελληνικής οικονομίας.
Aκριβώς αυτή η προοπτική του Investment Grade είναι που -σε κάποιο βαθμό- την θωρακίζει από πολύ χειρότερες καταστάσεις, όμως αρκεί; Προφανώς όχι, πλην όμως, είναι μία κάποια άμυνα με την χρησιμότητα της να μένει να μεγιστοποιηθεί και με την υπεύθυνη συνδρομή (και) του πολιτικού συστήματος.
Tο επιπλέον όφελος αυτής -της βραδύτερης επιβάρυνσης -όσον αφορά στην τιμολόγηση του «ελληνικού χρέους», αποτυπώνεται και στην διαφορά απόδοσης έναντι του Γερμανικού bund, που μειώνεται (παρά την άνοδο της απόδοσης) σε σημείο που το GR10Y να θεωρείται (επενδυτικά) πιο αποδοτικό από το αντίστοιχο IT10Y. Kαι εξίσου σημαντικό καλύτερα εγγυημένο/καλυμμένο (από ESM, ECB).
Παράλληλα η Aθήνα ακολουθεί ευέλικτη πολιτική ως προς την «έκδοση χρέους» είτε περιορίζοντάς την (7 δισ. προσώρας) είτε «εσωτερικεύοντάς» την με έντοκα (κυρίως 12μηνα), συνεχίζοντας σταθερά τη μείωση του «μνημονιακού χρέους» (το πρόγραμμα Greek Loan Facility). Kάπως έτσι, με λίγο εδώ και λίγο εκεί, η ελληνική οικονομία επιχειρεί να διαβεί -με τις μικρότερες δυνατές απώλειες- ακόμη έναν «κακοτράχαλο» χρόνο.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
