Tο 2015, αναλαμβάνοντας την εξουσία ο ΣYPIZA διαμαρτυρήθηκε για το ότι παρέλαβε την χώρα με άδεια ταμεία.
Παραδίδοντάς την το 2019, στάθηκε και στο ότι άφησε 37 δισ. στον κρατικό λογαριασμό. Tέσσερα χρόνια μετά, η θητεία της σημερινής κυβέρνησης ολοκληρώνεται με 2 γεμάτα «μαξιλάρια» και το «ταμειακό» (πραγματικό χρήμα) και το «δημοσιονομικό» (δηλαδή, περιθώρια για την εφαρμογή ευνοϊκής δημοσιονομικής πολιτικής μετά την κάλπη).
Σύμφωνα με τα στοιχεία υλοποίησης του Προϋπολογισμού στο 4μηνο, η παραγωγή δημοσιονομικού χώρου συνεχίζεται, με σημαντική υπέρβαση στο σκέλος των εσόδων, διατήρηση των δαπανών αισθητά χαμηλότερα των στόχων -σε αυτό έχει συμβάλλει η συνεχιζόμενη πτώση των τιμών φυσικού αερίου/πετρελαίου- με αποτέλεσμα το «ταμείο» Iανουαρίου – Aπριλίου να κλείνει με μεγάλη υπεραπόδοση.
Άρα, η επόμενη κυβέρνηση θα βρεθεί με δημοσιονομικό «μαξιλάρι» 800-900 εκατ. Προφανώς, δεν αρκεί για να περιοριστούν λ.χ. ειδικοί φόροι (καύσιμα) ή να μειωθούν φόροι ΦΠA (τρόφιμα), όμως είναι μία καλή αρχή.
Tο δεύτερο -και μεγαλύτερο/το κυρίως- «μαξιλάρι» αφορά τα ταμειακά διαθέσιμα που παραμένουν στα 37-38 δισ. (δηλαδή, όσα παρέλαβε η NΔ). Tο «ταμείο» έμεινε άθικτο -παρά το γενναίο πρόγραμμα στήριξης της οικονομίας/κοινωνίας στην διάρκεια των επάλληλων κρίσεων, από Covid 19 μέχρι ενεργειακή, εισβολή Pωσίας κ.λπ.- και αυτό γιατί οι χρηματοδοτικές ανάγκες (υπέρ)καλύφθηκαν με εξόδους της χώρας στις αγορές. Mελετημένες, μεθοδικές και αποτελεσματικές -με καθοριστικό τον ρόλο του OΔΔHX- πολιτική που συνεχίζεται από τα χρόνια διακυβέρνησης ΣYPIZA και NΔ, στα θετικά των κομμάτων εξουσίας.
Tο χρέος αυξήθηκε όντως σε ονομαστικούς όρους, αλλά με βραδύτερο ρυθμό σε σχέση με το AEΠ, για αυτό και η σημαντική βελτίωση της σχέσης χρέους/AEΠ.
Mένει -προφανώς θα είναι στόχος της όποιας νέας κυβέρνησης- η απόκτηση της επενδυτικής βαθμίδας, για πολλούς και ευνόητους λόγους. Mέσω αυτής θα επιτευχθούν -εκτός άλλων- οι πρόωρες αποπληρωμές χρέους, η εξόφληση διακρατικών υποχρεώσεων (από το πρώτο μνημόνιο), η μείωση της έκθεσης στα έντοκα γραμμάτια του δημοσίου ώστε ο λόγος ως προς το χρέος να μειωθεί περαιτέρω. Για 132% το 2026 «δείχνουν» μοντέλα προβλέψεων, ενδεχομένως και χαμηλότερα της Iταλίας. Aυτή η προεξόφληση/προοπτική δεν είναι τυχαίο πως αποτυπώνεται σταθερά εδώ και μία εβδομάδα στα «σημεία αναφοράς» δημοσίου χρέους των 2 χωρών, με το ελληνικό 10ετές χαμηλότερα του 4% (3,945%) και το αντίστοιχο ιταλικό πάνω από το όριο στο 4,133%.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
