Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Στις προεδρικές εκλογές της Αμερικής, εκμεταλλευόμενο τη μεγάλη απάτη της πανδημίας του Covid-19, κατεβάζοντας στην ουσία ρολά στην ανθρώπινη καθημερινότητα, το σύστημα το οποίο τις τελευταίες δεκαετίες κυβερνά το δυτικό κόσμο επινόησε μια νέα σχολή διεξαγωγής προεκλογικής εκστρατείας, με στόχο την παραμονή στην εξουσία και κυρίως την αποτροπή της αφύπνισης των πολιτών απέναντι στην καταστρατήγηση των αρχών της φιλελεύθερης δημοκρατίας και των αξιών του δυτικού πολιτισμού. Αυτή η σχολή μπορεί ξεκάθαρα να ονομαστεί ως η σχολή τού να κερδίζεις εκλογές με το τίποτα.
Στις προεδρικές εκλογές του 2020 στην Αμερική η προεκλογική εκστρατεία του σημερινού προέδρου των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, με την καθοδήγηση του συστήματος που τον έφερε στην εξουσία και τον κράτησε στο Οβάλ Γραφείο, γνωρίζοντας ότι για λόγους υγείας αδυνατούσε να εκπληρώσει τα καθήκοντά του, εκμεταλλευόμενο την απάτη της πανδημίας, κατάφερε να τον κάνει να κερδίσει τις εκλογές από το υπόγειο της κατοικίας του, χωρίς να δώσει στους Αμερικανούς πολίτες μια καθαρή εικόνα της προσωπικής του κατάστασης και των πολιτικών του.
Την ίδια ακριβώς συνταγή αυτή τη φορά, χωρίς να υπάρχει το καμουφλάζ της πανδημίας, εφαρμόζει το σύστημα αυτό στην προεκλογική εκστρατεία εν όψει των προεδρικών εκλογών της 5ης Νοεμβρίου και αυτή τη φορά τη θέση της πανδημίας έχουν αναλάβει τα συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης και τη θέση του Μπάιντεν έχει πάρει η σαφώς εξαιρετικά πιο ανίκανη αντιπρόεδρός του Κάμαλα Χάρις.
Πέρα από την καθημερινή πραγματικότητα της προεκλογικής εκστρατείας, μια πρώτη ουσιαστική γεύση της στρατηγικής αυτής της σχολής πήραμε κατά τη διάρκεια της μοναδικής τηλεμαχίας ανάμεσα στη Χάρις και τον αντίπαλό της, τέως Αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ.
Συνασπιζόμενη με τους συντονιστές του ντιμπέιτ, η Κάμαλα Χάρις και οι Δημοκρατικοί πίστευαν ότι οι μεταμφιεσμένοι σε «δημοσιογράφους» «συντονιστές», μαζί με τη Χάρις, θα μπορούσαν να κάνουν τον Τραμπ να τσιμπήσει, κι έτσι να αποσπάσουν την προσοχή εκατομμυρίων ψηφοφόρων από το να παρατηρήσουν ότι η Χάρις εξακολουθεί να αποφεύγει ερωτήσεις σχετικά με τη συνενοχή της στην καταστροφική θητεία του Μπάιντεν, τη γνωστική παρακμή του και τις ακροαριστερές πολιτικές προτάσεις που σημάδεψαν ολόκληρη την πολιτική της καριέρα. Παρά τις φωνές μετά το ντιμπέιτ για τη νίκη της Χάρις, το εγχείρημα δεν πέτυχε σε βαθμό που να δώσει το θανάσιμο κτύπημα στον Τραμπ.
Για οκτώ χρόνια οι προοδευτικοί Δημοκρατικοί έχουν κάνει τα πάντα για να εξαφανίσουν τον Τραμπ, αλλά συνεχίζει να στέκεται όρθιος. Παρ’ όλα αυτά, οι Δημοκρατικοί και το σύστημα πιστεύουν ότι μπορούν να κερδίσουν επενδύοντας στο τίποτα.
Η προεδρική θητεία του Τραμπ ήταν ακόμη στα σπάργανα, όταν οι ομοσπονδιακές υπηρεσίες άρχισαν να προσπαθούν να την υποσκάψουν. Η φάρσα της Ρωσίας, μετατρέποντας ένα ασυνήθιστο τηλεφώνημα με τον πρόεδρο της Ουκρανίας Ζελένσκι σε σαθρό αδίκημα που μπορεί να παραπεμφθεί. Η διαρροή της ιδιωτικής συνομιλίας του Τραμπ στο «Access Hollywood», η οποία μετέτρεψε κάποια σεξουαλική καυχησιολογία σε αποδεικτικά στοιχεία για σεξουαλικές επιθέσεις. Πολυάριθμες δηλώσεις του Τραμπ διαστρεβλωμένες με επιλεκτική επεξεργασία, όπως το σχόλιο «πολύ καλοί άνθρωποι», που επεξεργάστηκε για να κρύψει τον αποκλεισμό των νεοναζί και των λευκών ρατσιστών από τον Τραμπ. Και το μεγάλο ψέμα ότι στις 6 Ιανουαρίου 2021 ο Τραμπ υποκίνησε μια «εξέγερση» όταν είπε στους συμμετέχοντες σε μια συγκέντρωση να διαδηλώσουν «πατριωτικά και ειρηνικά» για να διαμαρτυρηθούν στην Ουάσινγκτον. Και μην ξεχνάτε τα πολλαπλά κατηγορητήρια από τέσσερις δημοκρατικούς εισαγγελείς, όλα βασισμένα σε δημιουργική, αν όχι διπρόσωπη ανάγνωση των νόμων.
Όλες αυτές οι προσπάθειες και εκατοντάδες άλλες απέτυχαν να τερματίσουν την πολιτική καριέρα του Τραμπ και να καθαρίσουν τον δρόμο για έναν δημοκρατικό πρόεδρο. Στην πραγματικότητα, έχουν αυξήσει το μέγεθος της υποστήριξής του. Ετσι, τώρα τα ψέματα πολλαπλασιάζονται, πέρα από αυτά που τροφοδοτούνται σε πειθήνια μέσα ενημέρωσης.
Αλλά τι άλλο έχουν για να πείσουν τους ψηφοφόρους; Δεν μπορούν να επενδύσουν στα επιτεύγματα της διακυβέρνησης Μπάιντεν – Χάρις, τα οποία είναι τόσο καταστροφικά, που ξεπερνάνε και αυτά του προέδρου Τζίμι Κάρτερ το 1980.
Πληθωρισμός, στάσιμοι μισθοί και στρατοσφαιρικά επίπεδα χρέους στο εσωτερικό. Ο κατευνασμός τύπου Τσάμπερλεϊν έναντι του Ιράν, με χρήση δισεκατομμυρίων σε μετρητά. Δεκατρείς Αμερικανοί στρατιώτες σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της ατιμωτικής αποχώρησης από το Αφγανιστάν. Η υποστήριξη σαδιστών τρομοκρατών δολοφόνων στο εξωτερικό είναι δύσκολο να περάσει ακόμα και σε υποστηρικτές του Δημοκρατικού Κόμματος. Το μόνο που έχουν οι Δημοκρατικοί και το σύστημα που έχει μετατρέψει αυτό το ιστορικό κόμμα σε πειθήνιο όργανο της εγκληματικής ατζέντας του είναι, λοιπόν, μεγάλα ψέματα, που θα ζήλευε και ο Γκέμπελς, κολοσσιαίες και αναιδείς αναλήθειες που έχουν καταρριφθεί επανειλημμένα.
Κατά τη διάρκεια του ντιμπέιτ, η Χάρις ψέλλισε ένα από τα αγαπημένα μεγάλα ψέματα της Αριστεράς, το βαρετό κλισέ ότι ο Τραμπ προωθεί φορολογικές ελαφρύνσεις για τους πλουσίους.
Σύμφωνα με τη «Wall Street Journal», επτά χρόνια μετά την ασθενέστερη ανάκαμψη στη μεταπολεμική Ιστορία, καθώς η αμερικανική οικονομία κατρακύλησε προς την ύφεση, οι φορολογικές περικοπές του 2017 και η ρυθμιστική ελάφρυνση της κυβέρνησης Τραμπ έστειλαν το πραγματικό μέσο εισόδημα των νοικοκυριών στα ύψη κατά 5.220 δολάρια το 2019. Αυτό είναι 49% υψηλότερο από το προηγούμενο υψηλότερο ετήσιο κέρδος το 2015 και 11 φορές το μέσο ποσοστιαίο κέρδος τα προηγούμενα 50 χρόνια. Το πραγματικό διάμεσο εισόδημα αυξήθηκε περισσότερο σε δολάρια προσαρμοσμένα στον πληθωρισμό μόνο το 2019 από ό,τι κατά τη διάρκεια ολόκληρης της ανάκαμψης του Ομπάμα από το 2009 έως το 2016. Το επίπεδο φτώχειας βυθίστηκε με τον ταχύτερο ρυθμό από το 1966, στο χαμηλότερο επίπεδο από τότε που το Γραφείο Απογραφής άρχισε να συλλέγει τα δεδομένα, το 1959.
Και πάμε στη μεγάλη απάτη της κλιματικής αλλαγής, τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και τον πόλεμο κατά των ορυκτών καυσίμων, που είναι γνωστός ως καθαρές μηδενικές εκπομπές άνθρακα. Ως αντιπρόεδρος του Μπάιντεν, η Χάρις υποστήριξε την επιστροφή των ΗΠΑ στη Συμφωνία του Παρισιού του 2015, η οποία, όπως και οι προηγούμενες τέτοιες συμφωνίες, αποτυγχάνει για έναν απλό λόγο: Δύο από τους τρεις μεγαλύτερους ρυπαντές στον κόσμο, η Κίνα και η Ινδία, δεν έχουν καμία πρόθεση να βλάψουν την οικονομία τους, μειώνοντας την ενέργεια από ορυκτά καύσιμα.
Αυτά είναι μόνο δύο παραδείγματα των αριστερών προκαταλήψεων του συστήματος και της μαριονέτας που προωθούν για την προεδρία της Αμερικής.
Αυτές οι πολιτικές έχουν, επίσης, πρόβλημα με την αλήθεια. Πάρτε την εντολή και τις επιδοτήσεις των ηλεκτρικών οχημάτων, με βάση τον ισχυρισμό ότι θα μειώσουν τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα και θα σώσουν τον πλανήτη από τον Αρμαγεδδώνα.
Τα γεγονότα λένε το αντίθετο. Οταν η Ουάσινγκτον ξοδεύει εκατοντάδες δισεκατομμύρια για να δελεάσει ορισμένους οδηγούς να χρησιμοποιήσουν ηλεκτρικά οχήματα, καταλήγει να κάνει τη βενζίνη φθηνότερη και πιο διαθέσιμη για χρήση από άλλους καταναλωτές σε όλο τον κόσμο. Τα δεδομένα του 2023 αποδεικνύουν ότι η χρήση ορυκτών καυσίμων, οι εκπομπές και η πράσινη ενέργεια έχουν αυξηθεί παράλληλα μεταξύ τους και οι παγκόσμιες εκπομπές έσπασαν τελικά το όριο των 40 γιγατόνων, έχοντας διπλασιαστεί από το 1984.
Και στην Ευρώπη, τα τεράστια μυαλά των Βρυξελλών εκτίμησαν ότι για να επιτευχθεί ο στόχος της μείωσης των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου κατά 90% έως το 2040 και στη συνέχεια κατά 100% το 2050, δηλαδή ο κύριος στόχος της Ευρωπαϊκής Πράσινης Συμφωνίας, η Ευρώπη θα πρέπει να επενδύσει 1,5 τρισ. ευρώ ετησίως από το 2031 έως το 2050. Αυτό ισοδυναμεί με το 10% του συνολικού ΑΕΠ της Ευρωπαϊκής Ενωσης για το 2022, κάθε χρόνο! Εκτός από μια πολεμική προσπάθεια, δεν υπάρχει κανένας στόχος οποιουδήποτε είδους που να έχει απαιτήσει ποτέ την εκτροπή του 10% του ΑΕΠ μιας ηπείρου με πολιτικό διάταγμα.
Αυτές οι αυτοκτονικές πολιτικές στη Δύση είναι οι καρποί της κακής επιστήμης και του εγκληματικού συστήματος που έχουν καταστρέψει τον ενεργειακό εφοδιασμό, έχουν αυξήσει την τιμή των καυσίμων και έχουν αυξήσει το βιομηχανικό κόστος.
Αυτά είναι τρανταχτά παραδείγματα, ανάμεσα σε παρά πολλά, των πολιτικών που με τη στρατηγική τού τίποτα το σύστημα και οι Δημοκρατικοί θέλουν να αποκρύψουν από τους Αμερικανούς ψηφοφόρους. Το κατάφεραν το 2020, που, χρησιμοποιώντας την απάτη της πανδημίας, οι κυβερνητικές υπηρεσίες κατάφεραν να ελέγξουν τη συμπεριφορά των ανθρώπων και, το πιο σημαντικό για τις εκλογές, να τους τρομάξουν από το να ψηφίσουν αυτοπροσώπως. Αυτό σήμαινε ότι τα ψηφοδέλτια που απουσίαζαν θα πολλαπλασιάζονταν και στην πραγματικότητα θα διπλασιάζονταν από τον αριθμό που χρησιμοποιήθηκε το 2016.
Τι διαφορά έχει αυτό; Οι ψηφοφορίες απουσίας ή οι επιστολικές ψήφοι είναι εμφανώς επιρρεπείς σε νοθεία, καθώς η αλυσίδα φύλαξης από τον ψηφοφόρο έως τον μετρητή ψήφων παραβιάζεται εύκολα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μεγάλος αριθμός χωρών δεν τους επιτρέπει. Ακόμα και μετά τον Covid, η ψήφος με παρουσία στην κάλπη σε διεθνές επίπεδο είναι η συντριπτική επιλογή για τις εκλογές. Και όπως πλέον αποδεικνύεται από τα στοιχεία που ήρθαν στο φως, αλλά κανένα μέσω ενημέρωσης δεν μπαίνει στον κόπο να δημοσιοποιήσει, η αμφισβήτηση του αποτελέσματος των προεδρικών εκλογών του 2020 δεν ήταν τόσο σκανδαλώδης.
Φυσικά, η Κάμαλα Χάρις θα μπορούσε να κερδίσει τις εκλογές, δεδομένης της δωρεάν υποστήριξης που παρέχουν τα συστημικά μέσα ενημέρωσης και η κυβερνητική γραφειοκρατία. Αλλά ακόμα κι αν κερδίσει, μη νομίζετε ότι το κίνημα που εκφράζει ο Τραμπ θα μείνει άπραγο.
Την προπερασμένη εβδομάδα μια δεύτερη απόπειρα δολοφονίας ματαιώθηκε ενώ ο Ντόναλντ Τραμπ έπαιζε γκολφ στο γήπεδο του West Palm Beach. Αλλά αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Ο Τραμπ και το λαϊκό κίνημα που εκπροσωπεί θα συνεχίσει να παλεύει ενάντια στις πιθανότητες, να τα βάζει με τη δικομματική συντεχνία και το σύστημα που τη χρησιμοποιεί ως εργαλείο.
Εκείνο που μένει να δούμε είναι εάν ακόμα μία φορά η σχολή τού κερδίζω εκλογές με τη στρατηγική τού επενδύω στο τίποτα θα καταφέρει να επικρατήσει για δεύτερη φορά, με συνέπειες πολύ πιο καταστροφικές από την πρώτη.
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης είναι διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσινγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως δημοσιογράφος υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στον Λευκό Οίκο, στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και στο αμερικανικό Πεντάγωνο.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ (ΦΥΛΛΟ 27/09/2024)
